Nu eens niet over Glass and More maar over een andere passie van mij, gedichten schrijven. Tijdens internationale vrouwendag 2020 vroeg Vera Andreas (Stichting Indisch Dordrecht) of ik een gedicht kon maken en voordragen tijdens 15 augustus. Het is 75 jaar geleden dat Nederlands-Indië werd 'bevrijd'. Natuurlijk ging ik daar graag op in, voor Vera, maar ook omdat ik het een grote eer vond om gevraagd te worden.
Een reis voor een gedicht, verontwaardiging, emotioneel, eye opener... Ik snap nu waarom de oma van een vriend altijd voor haar uit zat te staren, de oma waarbij soms "spontaan" tranen over haar wang liepen tijdens het staren... herinneringen die te pijnlijk zijn om over te praten en soms ineens dat woordje dat ik zolang niet had gehoord.. Sudah...laat maar.. Nu weet ik beter wat erachter schuil ging en nog steeds gaat..
Stijf van de zenuwen, bijna nooit last van... Nog meer zenuwen omdat ik zag dat ik een van de weinige was met geen directe Nederlands-Indië achtergrond. Gelukkig was de klik er met Mevrouw Heinz, die steeds de laatste twee regels van mijn gedicht voorlas. Het was jammer dat het zo snel voorbij was.. Natuurlijk weer voor niets die zenuwen, mooie complimenten gekregen voor het gedicht.
Nogmaals Vera, bedankt voor de eer, voor de kans om een gedicht te maken en de reis die daarbij hoorde. Dit is een dag om nooit te vergeten..
Het was weer even geleden dat ik geschreven had, toch maar weer eens wat tijd voor vrijmaken. Vandaag eerst mijn social media agenda bijwerken, het is bijna september dus tijd om berichten in te plannen.
Fijn weekend,
liefs, Esther
Reactie plaatsen
Reacties